தோற்றம் நம்மை ஏமாற்றும்!

சுமார் 30 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு பிரவின் தனது வகுப்பு தோழனை சந்தித்தார்.

பிரவின் அவரை ஒரு ஹோட்டலில் மீண்டும் பார்த்தபோது, அவர் எளிமையாக இருந்தார். அவர் எளிய உடைகளை அணிந்திருந்தார்.

பிரவின் கொஞ்சம் நிம்மதியாக உணர்ந்தார்.

அவர் பிரவினிடம் நடந்து வந்து உன்னை மீண்டும் பார்த்ததில் மகிழ்ச்சி என்றார். பிரவினுடன் ஒப்பிடுகையில் அவரின் வசதி கொஞ்சம் குறைவாகவே தெரிந்தது.

அவர்கள் தொலைபேசி எண்களையும், தொடர்பு விவரங்களையும் பரிமாறிக்கொண்டார்கள்.

பிரவின் தனது விவரங்களை கொடுத்தபோது அவர் முகத்தில் ஒரு மகிழ்ச்சியைக் காண முடிந்தது.

பெருமிதத்துடன் பிரவின் தனது புத்தம் புதிய ரேஞ்ச் ரோவர் காரில் அவரை வீட்டில் இறக்கி விடுகிறேன் என்று அவரிடம் சொல்லி அந்த காரை அவரிடம் காட்டினான்.

அவர் வர மறுத்து, அவர் ஏற்கனவே தனது காரை வரச்சொல்லி இருப்பதாக கூறினார். அந்த கார் பார்ப்பதற்கு பழையதாகத் தோன்றியது.

மறுநாள் அவரை பிரவின் தன் வீட்டிற்கு மதிய உணவுக்கு அழைத்தார்.

பிரவின் தனது வெற்றியையும், செல்வச் செழிப்பையும் அவருக்குக் காட்ட வேண்டும் என்று எண்ணினார்.

அவரும் காரில் வந்தார். பிரவின் வீட்டைப் பார்த்து மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார். அந்த வீட்டை லோன் போட்டு கடனில் தான் பிரவின் வாங்கி இருந்தார்.

இருவரும் மதிய உணவு சாப்பிட்டார்கள். அவர் சிறு வணிகம் செய்வதாக பிரவினிடம் கூறினார்.

அதற்கு பிரவின் அவருக்கு எப்படி உதவுவது என்று கேட்டார். அவர் நலமாக இருப்பதாக கூறி மறுத்துவிட்டார்.

ஆர்வமிருந்தால் கொஞ்சம் கடனை அடைக்க உதவுகிறேன் என்று கூட பிரவின் சொன்னார்...

அவர் பிரவினை பார்த்து சிரித்தார்.

அவர் பிரவினை விரைவில் அவரது வீட்டிற்கு அழைப்பதாக கூறினார்.

அவருடைய பழைய கார் வந்தது. அவர் கிளம்பிவிட்டார்.

பிரவின் “விரல்கள் அனைத்தும் சமமாக இல்லை” என மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டார்.

பிரவின் நான் அதிர்ஷ்டசாலி. நான் நல்ல கம்பெனியில் வேலை செய்கிறேன் என்று தனக்குள் எண்ணிக் கொண்டார்.

இரண்டு வாரங்கள் கழித்து, அவரைப் பார்க்க பிரவினும் அவரது மனைவியும் சென்றார்கள்.

அந்த நண்பனின் அந்தஸ்தில் அவள் ஈர்க்கப்படாததால் கூட வர தயங்கினாள்.

கல்லூரியில் நாங்கள் நெருங்கிய நண்பர்கள் என்பதை சொல்லி பிரவின் அவளை எளிதில் சமாதானப்படுத்தினார்.

அவருடைய எஸ்டேட்டைப் பார்த்தார்கள். அவரது வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியைக் கேட்டார்கள்.

அவர்களுக்கு வழி சொல்பவர்கள் அவருடைய பெயரை கேட்டவுடன் மரியாதையுடன் பேசினார்கள்.

அங்கு ஒரு எளிய ஆனால் அழகான வீடு. ஒரு 4 படுக்கையறை பங்களா. முன்னால் 4 கார்கள் நிற்பதை பிரவின் பார்த்தார்.

இருவரும் அவரது வீட்டிற்குள் நுழைந்தார்கள்.

அந்த வீட்டிற்குள்ளே மனதை தொடும் அழகுடன் எளிமையாக நேர்த்தியாக இருந்தது. அவர்களை அன்புடன் வரவேற்றார்.

மதிய உணவு நன்றாக பரிமாறப்பட்டது.

மதிய உணவின் போது, அவர் பிரவினின் எம்.டி பற்றி கேட்டார். அவர்கள் இருவரும் நண்பர்கள் என்றும் கூறினார்.

அருகில் இருந்த அவரது டேபிள் ஒன்றில் கம்பெனி கிஃப்ட் ஒன்றை பிரவின் பார்த்தார். அதில் பிரவின் பணிபுரிந்த கம்பெனியின், சுமார் கால் பங்குக்கும் மேல் அந்த கம்பெனி வைத்திருந்தது.

பிரவின் அவரிடம் இதுபற்றி விசாரித்தார். அவர் சிரித்தார். அவர் பிரவினிடம், அந்த கம்பெனி தன்னுடையது என்று சொன்னார்.

இந்த பெரிய தோட்டமும் அவருக்குச் சொந்தமானது என்று கூறினார்.

எப்போது அவரை பிரவின் "சார்" என்று கூப்பிட்டார் என்று தெரியவில்லை... பிரவினுக்கும் அவர் மீது பிரமிப்பு ஏற்பட்டது.

பணிவு பற்றி பிரவின் ஒரு பாடம் கற்றுக்கொண்டார். அதுவும் ஒரு பெரிய பாடம்.

அது என்னவென்றால், தோற்றம் ஏமாற்றும் என்பதே.

பிரவினின் அசௌகரியத்தை அவர் கவனித்தார். வீட்டிற்குத் திரும்பும்போது பிரவின் மிகவும் அமைதியாக இருந்தார்.

பிரவினின் மனைவி பணிவாகவும் மிகவும் அமைதியாகவும் இருந்தாள்.

அவள் மனதில் உள்ள எண்ணங்களை பிரவினால் உணர முடிந்தது.

கார் கண்ணாடியில் பிரவின் அவனையே பார்த்தான்.

கடன்கள், அதிக சுமைகள் ஆகியவற்றில் நாம் வாழ்கிறோம், ஆனால் தனக்கு சம்பளம் கொடுப்பவர் மிகவும் அமைதியானவர், எளிமையான வாழ்க்கை வாழ்கிறார் என்று எண்ணி பிரவின் வியந்தார்.

உண்மையில் ஆழமான ஆறுகள் அமைதியாக ஓடுகின்றன!

மற்றவர்கள் பெருமையாக பேச வேண்டும் என்று வாழ்வதைவிட, உங்கள் நிம்மதிக்காக வாழுங்கள்.